วันนี้มีเรื่องเล่าของคู่รักคู่หนึ่งที่อยู่กันมานาน โดยเริ่มแรกนั้น สามีทำงานเป็นช่างปูนในชนบท
เมื่อทำงานได้ระยะหนึ่ง ก็ได้เลื่อนขั้นขึ้นมาเป็นหัวหน้าช่างปูน หลังจากนั้นไม่นาน
เขาก็ได้ก่อตั้งบริษัทรับเหมาก่อสร้างขึ้นมาเป็นของตัวเอง และต่อมาบริษัทก่อสร้างของเขา
ก็ได้กลายเป็นบริษัทที่มีชื่อเสียงใหญ่โตพอสมควร ได้พบปะสังสรรกับคนและสังคมมากขึ้น
และสิ่งนี้คือจุดเริ่มต้นของจุดเปลี่ยน และเกิดสิ่งยั่วยุในใจของเขา
เมื่อกลับมาบ้าน เขามองรูปร่าง และลักษณะของภรรยา ก็รู้สึกเหนื่อยหน่าย
คิดถึงแต่อดีต ในช่วงชีวิตที่ลำบากยากจนมา และคิดว่าชีวิตคู่ของทั้งสอง ควรจะยุติลงได้แล้ว
เขาจึงฝากเงินในบัญชีให้กับภรรยาของเขา 100 ล้านหยวน ซึ่งเขาคิดว่า เพียงพอต่อการซื้อบ้านใหม่ในเมือง
เขาได้วางแผนชีวิตให้กับของภรรยาไว้ เพราะหากเขาไม่ทำแบบนี้ เขาจะรู้สึกแย่
และรู้สึกว่า เป็นคนไม่มีความรับผิดชอบ อีกทั้งไม่ต้องการให้ภรรยาต้องลำบาก เมื่อเขาขอแยกทางกัน
สุดท้ายเขาก็ได้มาพูดคุยกับภรรยา เธอยอมรับและรับฟังข้อเสนอ ด้วยแววตาที่สงบอ่อนน้อมถ่อมตน
เมื่อถึงกำหนดเวลาที่ต้องย้ายออกจากบ้าน ในช่วงบ่ายโมง เขาบอกภรรยาว่า จะกลับมาช่วยภรรยาย้ายของ
และเป็นการจบการใช้ชีวิตที่อยู่ร่วมกันมา 20 ปี ตลอดช่วงเช้า เขาทำงานด้วยจิตใจที่ว้าวุ่น เพราะว่าต้องรีบกลับบ้าน
เมื่อมาบ้านก็พบว่า ภรรยาไม่อยู่ที่บ้านแล้ว พบเพียงแต่กุญแจบ้าน พร้อมกับสมุดบัญชีที่เขาฝากเงินให้
จำนวน 100 ล้านหยวนวางไว้ พร้อมจดหมายที่เขียนว่า
“ฉันไปแล้วนะ ฉันจะกลับไปอยู่บ้านกับแม่ ผ้าห่มซักเสร็จและตากแห้งหมดแล้ว
พับเก็บไว้ให้ที่ห้องแต่งตัวมุมขวาของตู้ เวลาอากาศหนาว อย่าลืมเอาออกมาใช้
ส่วนเสื้อเชิ๊ตแขวนอยู่ในตู้เสื้อผ้า ถุงเท้าและเข็มขัด เก็บไว้ชั้นล่างของตู้เสื้อผ้านะคะ
หลังจากที่ฉันไปแล้ว อย่าลืมกินยากระเพาะด้วยนะคะ กระเพาะคุณไม่ค่อยดี ฉันซื้อยาไว้ให้คุณ
น่าจะพอกินถึงครึ่งปี และยังมีอีกเรื่อง คุณชอบลืมกุญแจบ้านเป็นประจำ ฉันเลยฝากกุญแจสำรองไว้ที่ป้อมยาม
ถ้าลืมก็ไปเอาที่ป้อมยามได้ในตอนเช้า ก่อนออกไปทำงาน อย่าลืมปิดหน้าต่าง เพราะถ้าฝนตกจะสาดเข้าบ้าน
ทำให้พื้นบ้านเปียกและเสียได้ ฉันทำเกี๊ยวที่คุณชอบไว้ให้อยู่ในห้องครัว กลับมาก็ต้มกินเองได้นะ”
ลายมือของเธอในจดหมายเขียนได้แย่มาก แต่ตัวหนังสือทุกตัว แสดงถึงความจริงใจสุดซึ้ง
และทำให้เขารู้สึกเจ็บตรงหัวใจ เขานั่งมองเกี๊ยวที่เธอห่อเก็บไว้ให้เขา ทำให้นึกถึงเมื่อ 20 ปีก่อน
นึกถึงช่างปูนจน ๆ คนหนึ่ง นึกถึงเสียงสับผัก ที่เตรียมห่อเกี๊ยวให้เขา
ทำให้เขามีความสุข และสัญญากับตัวเองไว้ว่า “ฉันจะต้องทำให้ผู้หญิงคนนี้มีความสุขที่สุด”
เมื่อคิดได้ เขาก็รีบวิ่งออกไปตามหาภรรยาทันที และได้เจอเธอรอรถเมล์ อยู่ที่ป้ายรถเมล์
ร่างกายเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ และพูดออกไปว่า “คุณจะไปไหน ผมเพิ่งเลิกงาน เหนื่อยมาทั้งวัน
กลับบ้านยังไม่ได้กินข้าว หน้าที่ภรรยาเขาทำกันแบบนี้หรือไง ตามผมกลับบ้านเดี๋ยวนี้”
เมื่อเธอได้ฟังก็น้ำตาคลอ ค่อย ๆ ลุกขึ้น และเดินตามหลังเขาไป
จากรอยน้ำตากลายเป็นรอยยิ้ม แต่เธอไม่รู้ว่า ผู้ชายที่เดินอยู่ด้านหน้าตอนนี้ ร้องไห้หนักมากขนาดไหน
ขณะที่เขาวิ่งตามหาเธออยู่นั้น เขากลัวว่าจะหาเธอไม่เจอ กลัวว่าจะต้องสูญเสียเธอไปตลอดชีวิต
เขาได้แต่ด่าและโทษตัวเองว่า ทำไมถึงคิดไม่ได้ ทำไมถึงทิ้งผู้หญิงที่เขารักมาก
ผู้หญิงที่อยู่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา 20 กว่าปี ที่กลายเป็นอีกส่วนหนึ่งของชีวิตที่ขาดไม่ได้
“ความสุขที่แท้จริง” ไม่ใช่จำนวนเงินในสมุดบัญชี แต่มันคือรอยยิ้มของคนที่รักต่างหาก
เมื่อคุณได้มีความรัก และพบกับคนที่พร้อมจะอยู่เคียงข้างคุณ ไม่ว่าจะเวลาสุขหรือเศร้า
คุณก็ควรที่จะดูแลใส่ใจ ให้ความสำคัญกับเขาคนนั้นมาก ๆ
สิ่งใหม่ ๆ อาจทำให้คุณรู้สึกตื่นเต้น แต่สิ่งที่จะทำให้คุณสงบและสบายใจได้
ก็คือคนที่พร้อมจะอยู่ข้างคุณทุกเวลานั่นเอง “อย่าทิ้งคนที่ดีอยู่แล้ว เพื่อจะไปคว้าคนที่คิดว่าจะดีกว่า”