นิทานสอนใจเรื่อง ต้นโอ๊กกับต้นอ้อ แฝงข้อคิดเตือนสติได้ทุกรุ่นทุกวัย
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว กลางผืนป่าอันแสนร่มรื่นอุดมสมบูรณ์
มีต้นโอ๊กใหญ่ ยืนแผ่กิ่งใบอย่างสง่างาม จนสัตว์ป่าที่ผ่านไปมา
ได้อาศัยพักพิง อีกทั้งสัตว์เหล่านั้นก็ชื่นชมในความแข็งแกร่งของมัน
ด้วยเหตุนี้ จึงทำให้ต้นโอ๊กรู้สึกภาคภูมิใจ นานวันเข้า จากความภูมิใจ ก็แปรเปลี่ยนเป็นความลำพองตน
คิดว่าตัวเองมีอำนาจถึงขั้นเป็นที่พึ่งพาแก่คนอื่นได้
“สวัสดีเจ้าต้นอ้อน้อย เจ้านี่ช่างตัวเล็กบอบบางเหลือเกินนะ สบายดีหรือไม่ล่ะ”
“สวัสดีคุณต้นโอ๊กสูงใหญ่ ฉันสบายดีและสุขใจมาก ถึงจะตัวเล็กบอบบาง แต่ก็ไม่เป็นอะไร”
ต้นอ้อกล่าวตอบต้นโอ๊ก ด้วยน้ำเสียงสดใสและถ่อมตน
“อย่างนั้นหรือ ทั้งรากอันแสนสั้นกับลำต้นที่เปราะบาง จนปลิวไปมาแม้ลมพัดเบา ๆ เจ้าจะมีความสุขได้อย่างไร”
ต้นโอ๊กกล่าวด้วยความสงสัย พลางขำขันไปด้วย พร้อมหันมาพูดต่อ
“ลองยืดรากลงดินแล้วยืดลำต้นให้สูงเท่าฟ้าแบบเราดูสิ ต่อให้มีอันตรายมาถึงตัวแค่ไหน ก็ทำอะไรเราไม่ได้หรอก ฮ่า ๆ ๆ”
ต้นอ้อได้แต่รับฟังเงียบ ๆ ไม่โต้ตอบอะไรสักนิด
อยู่มาวันหนึ่ง พายุลูกใหญ่ได้เคลื่อนผ่านป่าแห่งนี้ ทั้งลมและสายฝนพัดกระหน่ำอย่างรุนแรง แบบไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
ทำเอาสิ่งมีชีวิตในป่าต่างหนีหลบภัยด้วยความหวาดกลัว เหลือแค่ต้นโอ๊กใหญ่ ที่เชื่อมั่นว่า พายุจะทำอะไรตนไม่ได้
“ลมพัดแค่นี้ทำอะไรเราไม่ได้หรอก ต้นเราใหญ่โตแข็งแกร่งขนาดนี้ ไม่มีทางล้มลงแน่นอน”
ด้านต้นอ้อผู้บอบบางไม่นึกหวั่นอะไรมาก เพราะตัวมันเองก็ลู่ไปตามลมได้ตลอดเวลา
ไม่คิดขัดขืนอะไร ลมแรงแค่ไหนก็ทำอันตรายต้นอ้อไม่ได้
ต้นโอ๊กใหญ่เห็นต้นอ้อเอนไปเอนมาแบบนั้น เลยหัวเราะใส่พร้อมพูดถากถาง
“โธ่ เจ้าต้นอ้อกระจิดริดเอ๋ย ยอมแพ้เสียเถิด ลมแรงขนาดนี้เจ้าคงไม่รอดหรอก มัวแต่เอนไปเอนมาเสียเวลาเปล่า”
พูดไม่ทันขาดคำ ต้นโอ๊กใหญ่ก็ล้มลง รากที่ฝังอยู่ใต้ดินลึกก็โผล่มาให้เห็นด้วย
ส่วนต้นอ้อก็ยังปลิวไหวไปตามลม จนกระทั่งพายุพัดผ่านไปอีก 2-3 วันต่อมา
ชาวบ้านผ่านมาเห็นต้นโอ๊กที่ล้มลง จึงเอาเลื่อยมาตัดไม้ เพื่อเก็บไว้ใช้สอยและสร้างบ้านเรือน
ทิ้งไว้เพียงพื้นที่ว่างเปล่า อันเคยมีต้นโอ๊กตั้งอยู่ ส่วนต้นอ้อผู้อ่อนโยนและโอนอ่อนไปตามลม
ก็ยังคงยืนต้นอย่างสำราญไปอีกนานแสนนาน
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า คนที่รู้จักอ่อนน้อมถ่อมตน และยอมโอนอ่อนผ่อนตามสถานการณ์
ย่อมผ่านพ้นเรื่องต่าง ๆ ไปได้ด้วยดี กลับกัน คนที่แข็งกระด้างไม่ยอมปรับตัว มักจะต้องแพ้ภัยจนไปไม่รอดเอง