พ่อแม่ เป็นคำแรกที่พูดได้ แต่กลับเป็นคนสุดท้าย ที่นึกถึง

ลูก.. เปรียบเสมือนแก้วตาดวงใจ ของพ่อแม่ คอยอบรมสั่งสอน เลี้ยงดูด้วยความรัก ความห่วงใย

ความสุขที่แท้จริงของพ่อแม่ คือเห็นลูกของตนมีความสุข ไม่เป็นทุกข์

เวลาไม่มีเงิน.. คนแรกที่คิดถึงคือ พ่อและแม่

แต่พอมีเงิน.. คนแรกที่คิดถึงคือ แฟนและเพื่อน

เวลาเรามีความสุข มักจะมองหา แฟนและเพื่อน

เวลาเรามีความทุกข์ คนที่กังวล หดหู่ และเศร้าสลดใจ คือพ่อและแม่

เวลาประสบความสำเร็จ เรามักมองหาแฟนและเพื่อน เพื่อนัดฉลองและสังสรรค์

แต่คนที่ดีใจที่สุดคือพ่อและแม่ กลับกลายเป็นคนที่เรามองข้ามไป

ลูกไปรื่นเริงตามโรงหนัง สถานบันเทิง ฯลฯ พ่อและแม่กำลังทำงาน หรือนอนหลับ

เก็บแรงไว้ทำงานหาเงินในวันรุ่งขึ้น เพื่อแลกสุขของลูก อยากให้ลูกเรียนสูง ๆ

เวลาแต่งงาน คนที่เป็นธุระหาสินสอดทองหมั้น คือพ่อและแม่ ส่วนคนที่มีความสุข คือลูก

พ่อและแม่ ตำหนิ ตักเตือน บางครั้งเต็มไปด้วยอารมณ์ เพื่อให้ลูกได้ดี แต่ลูกคิดว่าสิ่งที่พ่อและแม่พูด เป็นแค่เรื่องไร้สาระ

พ่อและแม่ คือผู้ฝ่าฟันปัญหาเป็นร้อยพันประการเพื่อลูก แต่พอลูกมีปัญหา มักคิดได้แค่ท้อถอย หดหู่ห รืออยากตา ย

พ่อและแม่คือผู้ที่ปกป้อง และยืนเคียงข้างลูกจวบจนชีวิตจะหาไม่

ถ้าเลือกคนตัวอย่างออกมาซัก 10 คน และถามทั้ง 10 คนนั้นว่า “รักพ่อรักแม่ไหม”

คงไม่มีใครที่ตอบว่า “ไม่รัก” แต่จะมีซักกี่คน ที่แสดงออกว่ารักท่าน

ความรัก… ไม่จำเป็นต้องแสดงออก

ความรัก… ไม่จำเป็นต้องถ่ายทอด

แต่ถ้าเราคิดอีกแง่หนึ่ง “คุณอยากให้พ่อ หรือแม่ชมสักครั้ง”

พ่อและแม่ของคุณก็เช่นกัน “อยากให้ลูกกอดสักหน่อยก็ยังดี”

ตอนนี้คงยังไม่สายเกินไป ที่เราจะมาเริ่มทำสิ่งดี ๆ ให้กับคุณพ่อและคุณแม่

รักท่านให้มาก ๆ เอาใจใส่ท่าน ตั้งใจเรียน แล้วก็เป็นเด็กดี

เชื่อว่าทุกคนต้องทำได้ เพราะมันเป็นเรื่องง่าย ๆ เพียงนิดเดียวที่ไม่เหนือบ่ากว่าแรง

ที่มา k a l y a n a m i t r a