ลื้ออย่าคิดว่าบินสูงแล้ว จะไม่มีวันร่วงหล่นลงมา แม้แต่นกที่บินได้สูงที่สุดในโลก ก็ยังต้องลงมาแตะพื้นเพื่อนอนหลับพักผ่อน
อย่าได้ดูถูกดูแคลนผู้ที่ด้อยกว่า ลื้อเคยเห็นมั้ย เมื่อตอนที่นกยังมีชีวิตอยู่ มันจะกินหนอนเป็นอาหาร
แต่เมื่อมันต าย มันก็จะถูกหนอนกินเป็นอาหารเหมือนกัน
ต้นไม้หนึ่งต้น สามารถทำเป็นไม้ขีดไฟได้มากมาย แต่ไม้ขีดไฟเพียงหนึ่งก้าน ก็สามารถเผาป่าได้ทั้งป่าเช่นกัน
ลื้ออย่ามองข้ามคนที่ด้อยกว่า เพราะหลงตัวเองว่ายิ่งใหญ่กว่า อย่ามองข้ามลูกค้ารายเล็ก ๆ ไม่เห็นคุณค่าของพวกเขา
เพราะสักวันหนึ่ง เขาอาจเป็นลูกค้ารายใหญ่ของเราก็เป็นได้ พวกดูถูกคนพวกนี้ มีเยอะแยะให้เห็นในโลกใบนี้
จงจำไว้ คนรวยนั้น หลายคนไม่ได้รวยมาแต่กำเนิด
ลื้ออย่ามัวคิดว่าเราแข็งแรงไม่มีวันป่วย เพราะอายุยังน้อย ร่างกายยังสดใหม่
ทำงานหามรุ่งหามค่ำยังไงก็ยังไหว แต่ถ้าล้มป่วยเมื่อไร กำไรมากแค่ไหนก็ไม่คุ้มค่า
ลื้ออย่ามัวคิดว่าฉันรวย ใช้เงินได้อย่างฟุ่มเฟือย สักวันเงินเพียงร้อยบาท อาจมีค่ามากมายในวันที่ตกอับก็ได้
ลื้อเคยอ่านนิทานเรื่องขอนไม้กับทองคำมั้ย ขอนไม้แทบไม่มีค่าอะไรเลย ถ้าเทียบกับทองคำ
แต่ในยามที่ลื้อตะเกียกตะกาย เพราะกำลังจะจมน้ำ ลื้อต้องการขอนไม้หรือทองคำมากกว่าล่ะ
ลูกค้าก็เช่นกัน.. ลูกค้าบางคนเป็นรายเล็กรายน้อย ซื้อของทีละชิ้นสองชิ้น หากวันหนึ่งลูกค้ารายใหญ่ล้มลง เหลือแต่ลูกค้ารายเล็กรายน้อย
ลูกค้ารายเล็กรายน้อยที่ซื้อขายกันประจำนี่แหละ ที่ลื้อจะต้องการ และนึกถึงเขาเป็นคนแรก ๆ
เปรียบเหมือนท่อนไม้ ที่จะช่วยให้ลื้อลอยคอได้ในช่วงที่วิกฤต เพราะฉะนั้น ลูกค้าทุกคนมีความหมาย อย่าตัดสัมพันธ์